Recitando a Pondal, o bardo de Bergantiños.

24 Outubro 2013 por Isabel M. Barcón

bardo

Recita Jaime Casariego de 1º ESO B.

Das africanas praias veciñas,

Como costuman,

Retornarán,

As amabres e doces anduriñas;

E polo bardo,

Preguntarán.

Mais os curutos,

En donde os pinos

Queixarse sóen,

C’o vento soán,

Xa sabedores

Dos seus destinos,

Cal quen teme decir esquiva nova,

Nada dirán.

Queixumes dos pinos, 1886

Recitan Miguel Domínguez e Manuel Penabad de 1º ESO C.

Cando as doces anduriñas,

Baixo un aleiro pousadas,

Descansan do seu camiño,

En busca da ardente Africa;

As amantes viaxeiras,

Co pico baixo da ala,

N’ aquel garrido silencio,

En qué pensan?—Na súa pátria.

Cand’ eu era estudiante,

E ó doce albergue tornaba,

Lento cruzando a cabalo,

A fea terra de Xallas:

Ó atravesar silencioso,

As soas é esquivas gandras,

As rendas abandonando,

Ó impulso das vagas auras,

Pol’ agreste soedade,

Pensativo camiñaba.

En qu’ iba pensando estonces,

Decíde, ventos de Xallas:

—Sempr’ iba pensando néla,

N’ aquela doce rapaza,

Q’ era filla de Santiago,

Branca, garrida é fidalga.

Recitamos “A princesa roiba” de Ramón Cabanillas.

20 Outubro 2013 por Isabel M. Barcón

A PRINCESA ROIBA…

Reza un merlo no souto

frorido de cereixos

relixioso ofertorio

duns místicos amores.

Pasa un vento de bicos

que vai buscando beixos,

como enxame de abellas

que vai buscando frores.

Fío a fío debulla

súa madeixa a fonte

barbullando chorosa

o verso lexendario

do Paxe do Castelo

aforcado na Ponte

e da Reina encantada

no Pazo solitario.

Nas follas dos salgueiros

pelexas e chilidos.

Un trasno luxurioso

estala en gargalladas

ollando, sobre o espello

das augas, os despidos

corpos, cristal e neve,

dun fato de driadas.

Nos cálices das rosas

hai comunión de orballo.

Mentras no rexio alcázar

xunto ó baleiro trono

por ela espera a Corte,

á sombra dun carballo

texe a Princesa roiba

un encaixe de Ensono.

Recitan o poema Amanda Mariano e Patricia Rodríguez, de 1º ESO B

Ninfa

Recitamos “Las golondrinas” de Ana María Romero Yebra.

14 Outubro 2013 por Isabel M. Barcón

Las golondrinas

Recita o poema Rosalía F. de 5º de Primaria.

Recitando a Manuel María : “O meu burriño”

13 Outubro 2013 por Isabel M. Barcón

O 8 de setembro de 2004 finaba na Coruña Manuel María Fernández Teixeiro.Xa hai 9 anos diso, pero a súa poesía segue sendo válida e apreciada por moita xente. En 1º da ESO eleximos o poemario Os soños na gaiola para comezarmos a ler poesía.É un libro de poesía infantil publicado en 1968, pero reeditado por Xerais en 1990 con debuxos do mestre da ilustración Xaquín Marín.

O autor, nunhas palabras iniciais, di que “son versos que este humilde autor botou de menos cando el era neno. Versos que, por outra banda, non había na literatura galega e que tan preciosos son. Eu quixera encher, en parte, este oco”.

Esta é a nosa pequena homenaxe ao poeta lugués Manuel María.

O meu burriño

¡Arre, corre,

meu burro trotón,

meu burriño manso,

meu burriño bon!

_¡Corre meu burriño;

non galopes, voa!

¡A ver si lle gañas

ao vento que zoa!

_¡Arre meu burriño,

que es un preguiceiro!

¡A ver se lle gañas

ao vento lixeiro…!

_¡Corre, meu burriño,

nos cascos pon ás!

¡Se queres, o vento

deixarás atrás…!

_¡Arre, meu burriño!

¡Corre máis deprisa!

¡Que se perde o vento

xa verás que risa…!

Recitan o poema Paula Alonso e Ana Basanta de 1º ESO C.

Como é un poema descritivo, nel abundan os adxectivos referidos ao burriño: trotón, manso, bon, preguiceiro. A que outro elemento se lle engade un adxectivo?

As 5 estrofas do poema están entre signos de exclamación, un signo de puntuación que se utiliza despois dun enunciado para indicar entoación exclamativa, a propia da expresión das emocións, da vehemencia, do desexo e das ordes.

Cres que é unha boa forma para expresar a emoción do autor cando, sendo un neno, ía montado no seu burriño?