A casa e o seu contorno amurallado,

erguidos con paciencia e sentidiño

eran un mundo antigo e pequeniño

e un feliz universo desexado…

A casa e o seu contorno ben cercado,

no que a vida corría de mansiño,

tiña a quentura tépeda dun niño

e as ríxidas fronteiras dun estado.

A casa : matria, patria, fundamento

do desacougante drama do existir,

alegre ás veces e outras tristurento.

A casa é para nacer, para vivir.

E deixarlle en herdo o último alento

cando, á forza, teñamos que partir.

Lidia e Lucía, 1º B

 Cos ollos do recordo estouno vendo:

era un forno cabal e de respeto!

Que forno tan redondo! Que completo!

Enchía o universo seu recendo.

Un día derrubárono. Ante tal feito

A casa vai, ben vedes, murchecendo.

Non podo comprender e non comprendo

como aquel forno pode estar desfeito.

Eu lembro ben a nai cando cocía:

todo, como un milagre, recendía

a fartura, centeo e pan de trigo!

Que gozo máis enorme! Que alegría!

Que aroma inesquecíbel, tan amigo,

nos regalaba o pan de cada día…!

 Luca e Jacobo, 3º A