Maio | 2017 | Blog de poesia

Eu sei donde moran,
Eu sei donde están;
As vira de longe,
Seu golfo ó cruzar.

O corpo ostentaban,
De roxo coral,
As testas d’ anácre,
Lostregando están;
Os lábios ardentes d’ espléndido lázuli,
Q’ encanta ó mirar.

Estaban sentadas,
Con gran magestá;
En tronos de pérlas,
Cal reinas do mar.

Miréinas, miránome,
Con mágico afan,
C’ unha forte, pungente mirada,
Color verdemar:
Oh Dios, que decírme
Seus ollos querrán!..

Azucena e Iria:

**********************************************************************

O abrigo de vento círcio,
Sentada ó pé dos valados
Q’ hai nos Casás de Nemiña,
Os cabelos pieitando,
C’ un lindo pieite d’ ouro,
Que deslumbraba ó mirálo;
Cantaba á fada Rouriz,
Cousas do tempo pasado:

[Eran Manoel Leis e Baña,
Barrentos, Lastres é os Paz;
Eran Piñeiro e Leis Busto,
Ruiz, Canosa é Currás;
Arxomil, ó da Redonda,
(Nunca se m’ esquencerán)
Pedro Rodriguez, O campo,
Lourenzo, é Castro Romai;
Francisco de Castiñeira,
Cristobo, morto en agraz;
Mauro Fernandez, Menecho,
Manoel Romero é Pon… al.»]

Esta parte do seu canto,
Ben non se poido escoitar:
(Sopraba ó aire muy recio,
Nos valados dos Casás)
E, cal son de doce corda,
O longe foi espirar.

Noemí:

**********************************************************************

Fada garrida de leves alas,
Que leda voas,
No doce abril;
Rompendo a brétoma,
Con lindas galas,
Desconocida, presta e gentil:

Fada q’ as veces,
No espacio culto,
Dos pátrios agros costumas voar;
E as veces no aire,
Do monte inculto,
Te soes sin trazas evaporar:

Das tuas alas o doce ruido,
E dos teus pasos,
O grato son;
Que n’ o percibe o atento oído,
Mais que só o sente,
O corazon:

Oín mil veces na miña infancia,
Nos pátrios montes,
Da verde Erin;
Sentín tua engebre,
Doce fragáncia,
Cando pasabas por junta min.

Claudia e Saray:

************************************************************************

Das quentes prayas,
E non jocundas,
Cal sempre sóen,
Retornarán,
As leves e graciosas vagamundas,
E poI-o bardo,
Preguntarán.

E en torno ó fórmide,
Vougo e pendente,
Índo e volvendo,
Voltas darán;
E cal quen doces
Suidades sente,
Do instrumento nos formosos cornos,
Se pousarán.

Carmen e Nerea:

Len Iván , Luís e John.

—Nobre Gundar, fillo d’ Ouco,
Fillo de Celt, de Rou fillo;
Ou bardo dos negros ollos,
De nobre andar e garrido
Escudo, de voz gemente,
D’ un acento nunca oído;
O rumor asomellante,
Do vento nos altos pinos:

Teus vagos e doces cantos,
Certo non desconocidos
Me son, e non veces poucas,
Os teño quezáis oído;
Ben no m’ acordo s’ agora,
Ou quezáis en tempo antigo;
Mais cos oídos da alma,
Que cos corpóreos oidos.

Un bardo que tan ben canta,
Non debe temé-l-o olvido;
Ou cantor dos nobres celtas,
Os de corpos ben cumpridos,
Que na terra de Brigándsia,
Pol-a pátria sucumbino!

de Queixumes dos pinos,1886

«Rei dos castros, castro forte,
Garrido castro Nemenzo;
O das uces montesias,
E dos carballos cerqueiros:
O da boa parecenza,
O dos altos parapetos;
Cheos de frores no vran,
E esquivas uces no inverno;
O dos fosos ben compridos.
E ben fondos e ben feitos;
Das rámpras en caracól,
E camiños encubertos;
Doce a vista desde longe,
Castro boó, castro compreto,
¡Ou castro, amigo dos celtas,
Antr’ os castros o primeíro:!

Coma un celta forte e armado,
Desde longe te contempro;
C’ o teu escudo embrazado,
Con que deféndel’ o peito;

Píllara

A hora en q’ a luz do luceiro,
Sobr’ o cabo loce tímida;
E á negra furna pïando,
Recóllense as breves píllaras;
A hora en q’ o raposo vagamundo,
Sae da sua manida;
E á caza d’ escarabellos,
Vai pol-a ruda marina;

A ‘quela hora en q’ a campana,
D’ humilde porto dorida;
Ó rudo pescador que ven d’ altura,
Fai decir: Ave Maria;

Entonces ó triste bardo,
Que soña antr’ as uces hirtas,
Na gentil arpa apoyado,
En donde o vento suspira;
Entóncel-ó bardo, cal vago fantásma,
Visita a melancolía.