Cando no escarpado cabo,
Sae a fror da caramiña,
Ó cazador anunciando,
A leda estacion garrida;
Cando da doce Suévia,
Ás doces prayas amigas,
En nobelo gentil ajuntadas,
Chegan as ligeiras píllaras;
Entonces dó bardo o espírito,
Que soña antr’ as uces hirtas;
No formoso instrumento apoyado,
En donde o vento suspira;
Mentras os fillos dos celtas,
Cumpren serva e innobre vida;
Entonces o espírito invade do bardo,
Escura melancolía.
Hoy se cumplen 125 años del nacimiento de Federico García Lorca, grandísimo poeta español de tal categoría que incluso Google consideró que merecía un doodle.
A raíz de su primer viaje a Galicia, en 1916, Galicia y su lengua formaron parte de su vida .
En ese contexto surgen los Seis poemas galegos , publicados en Santiago de Compostela, en 1935 por la Editorial Nós y prologados por su amigo Eduardo Blanco Amor.
Madrigal á cibdá de Santiago
Chove en Santiago
meu doce amor.
Camelia branca do ar
brila entebrecida ô sol.
Chove en Santiago
na noite escrura.
Herbas de prata e de sono
cobren a valeira lúa.
Olla a choiva pola rúa,
laio de pedra e cristal.
Olla o vento esvaído
soma e cinza do teu mar.
Soma e cinza do teu mar
Santiago, lonxe do sol.
Agoa da mañán anterga
trema no meu corazón.
Xograres
-“Digades, filha, mia filha velida,
porque tardastes na fontana fría?”.
-“Os amores ei”.
-“Digades, filha, mia filha louçana,
porque tardastes na fría fontana?”.
-“Os amores ei”.
-“Tardei, mia madre, na fontana fría,
cervos do monte a augua volvían.
Os amores ei.
Tardei, mia madre, na fría fontana,
cervos do monte volvían a augua.
Os amores ei”.
-“Mentís, mia filha, mentís por amigo,
nunca vi cervo que volvess’ o río”.
-“Os amores ei”.
-“Mentís, mia filha, mentís por amado,
nunca vi cervo que volvess’ o alto”.
-“Os amores ei”.
COUSOS do lobo!
Caborcos do xabarín!
Eidos solos
onde niguén foi nin ha d’ir!
O lobo! Os ollos o lombo do lobo!
Baixa o lobo polo ollo do bosco
movendo nas flairas dos teixos
ruxindo na folla dos carreiros
en busca da vagoada máis sola e máis medosa…
Rastrexa
párase e venta
finca a pouta ergue a testa e oula cara o ceo
con toda a sombra da noite na boca.
Blog de poesia 