“O noso amor” de Manuel María.

Amencer, acuarela por Ana B. , 3º ESO C

Amencer, acuarela por Ana B. , 3º ESO C

O noso amor é mencer, tamén solpor,

escuridá da noite e luz do día,

luceiro escintilante que nos guía

a un universo senlleiro e tentador.

 

Non é soidade o amor, melancolía,

brilante, sobrehumano resprandor:

¡é berro fondo, calado, aterrador

que, urxentemente, esixe compañía!

 

O verdadeiro amor sempre é mencer,

claridade que nace porque si

na impresión total do noso ser.

 

Non teño outro degaro, mais querer,

que vivir, miña amiga, perto a ti

e, ó teu lado, soñar e envellecer.

De Poemas da labarada estremecida, 1985

Recita Rosalía F., 1º ESO C

“Matrix of Love” de Vladimir Kush.

“Ítaca” de Manuel María.

Horacio Silva: Ulises e o seu can, 2007

Horacio Silva: Ulises e o seu can, 2007

ÍTACA

Cando olhei surdir, entre o azul

incrível do céu e mais do mar,

a illa mítica de Ítaca,

co seu lombo de égua ou arroaz,

quedei estantio, trasvirado

a mundos de viages e aventuras

vividos na infáncia já lonjana.

Lembrei a Penélope e a sua teia.

Evoquei tamén ao cauto Ulisses

e a firme fidelidade do seu cam.

De s´bito envolveu-me e possuiu-me

o arraigado amor á minha tribo.

E sentim um desejo inevitável

de regresar para sempre e non sair

da ilha melancólica que eu som.

 

de  Oráculos para cavalinhos-do-demo, (1986).

Lectura: Manuel R., 3º ESO B

Recitando sonetos de Manuel María: “A casa e o seu contorno amurallado”,

10250241_464558113677687_8694963605805196107_n

A casa e o seu contorno amurallado,

erguidos con paciencia e sentidiño

eran un mundo antigo e pequeniño

e un feliz universo desexado…

A casa e o seu contorno ben cercado,

no que a vida corría de mansiño,

tiña a quentura tépeda dun niño

e as ríxidas fronteiras dun estado.

A casa : matria, patria, fundamento

do desacougante drama do existir,

alegre ás veces e outras tristurento.

A casa é para nacer, para vivir.

E deixarlle en herdo o último alento

cando, á forza, teñamos que partir.

Lidia e Lucía, 1º B

forno

 Cos ollos do recordo estouno vendo:

era un forno cabal e de respeto!

Que forno tan redondo! Que completo!

Enchía o universo seu recendo.

Un día derrubárono. Ante tal feito

A casa vai, ben vedes, murchecendo.

Non podo comprender e non comprendo

como aquel forno pode estar desfeito.

Eu lembro ben a nai cando cocía:

todo, como un milagre, recendía

a fartura, centeo e pan de trigo!

Que gozo máis enorme! Que alegría!

Que aroma inesquecíbel, tan amigo,

nos regalaba o pan de cada día…!

 Luca e Jacobo, 3º A

“Nós, unha vez, tiveramos un can” de Manuel María (Ao Petiso Mochila)

Yaiza e Emma, de 1º A, recitan a Manuel María.

Petiso2

Nós, unha vez, tiveramos un can:

Petiso Mochilo, un nome raro.

Pronuncialo dábanos reparo,

pois nomes como estes non se dan.

Mais tiñamos perfectamente claro

que o Petiso pertencía ao noso clan;

démoslle,co noso amor, casa e amparo

e partimos con el o propio pan.

Ledo, pequerrecho, consentido,

Petiso, vulgar e preguiceiro,

foi compañeiro bo e agradecido.

O Petiso xa é po, cinza de olvido,

mais en min vai total e verdadeiro

o  tristísimo son do seu ladrido!

 De  Sonetos á Casa de Hortas

M Maria11anos

Recitamos ” O carro” de Manuel María.

carro3

O CARRO

Teño un carriño cantor,

teño un carro cantareiro

¡con fungueiros afiados

e con eixo de amieiro!

O meu carro canta ben,

non pode cantar mellor,

¡Meu carriño cantareiro,

meu carriño cantador!

O meu carro canta, canta;

nunca cansa de cantar.

¡De día cántalle ao sol;

de noite,  canta  ao luar!

Ouh, meu carriño cantor:

cantas agora e despois.

¡Con que fachenda te leva

a parelliña de bois…!

Manuel María, Os soños na gaiola, 1990

Recita o poema Yolanda Vázquez Pajón de 1º ESO B.

carro

carro4

Recitando “Campás” de Manuel María.

campás 4

Campás

 

Ergue, meu neniño,

ergue, lacazán.

que as campás xa tocan

con ledo din – dan.

_¡Ledas campaíñas,

xa tocando están

que chegou a ialba

chamando á mañán!

_Tocan as campás

e andan a falar

cousas moi fermosas

por todo o lugar.

_¡Falan as campás

con voz de metal:

o seu canto voa

dende o monte ao val!

_Érguete, meu neno,

porque o campaneiro

deixa de tocar

se eres preguiceiro!

_As ledas campás

xa non tocarán

¡se eres preguiceiro,

se eres nugallán!

Manuel María: Os soños na gaiola,1990.

Ilustracións de Xaquín Marín.

Recitan o poema Ana C. e Andrea G. de 1º ESO C. Moi ben as dúas!

Flor ao amencer

Flor ao amencer

Recitando “O pardal” de Manuel María.

Pardal

Pardal

O pardal é moi humilde.                                       

Moi humilde e pobretón.                                              

¡Sempre anda pía, pía                                                   

sen dicir unha canción!                               

O pardal é moi humilde                                     

e anda sempre mal vestido.                                         

¡E non ten porte fermoso                                            

nen vistoso colorido…!

  

O pardal é moi pobriño:

 nunca sae de viaxe.

 ¡O pardal é tan pobriño

 que non ten senón un traxe!

O pardal viste de gris,

 o pardal viste cincento.

 O seu triste pío, pío,

¿non ten aires de lamento?

Manuel María: Os soños na gaiola,1990

Recitan o poema David Fernández e Jorge Rivera de 1º A.

Xaquín Marín

Ilustracións de Xaquín Marín.