4
Cantan os galos pr’ ó dia,
Erguete, meu ben, e vaite.
— Como m’ ei d’ ir queridiña,
Como m’ ei d’ ir e deixarte

—D’ eses teus olliños negros
Como doas relumbrantes,
Hastr’ as nosas maus unidas
As vagoas ardentes caen.
¿Como m’ ei d’ ir si te quero?
Como m’ ei d’ ir e deixarte,
Si cá lengua me desvotas
E có coraçon me atraes?
N’ un corruncho do teu leito
Cariñosa m’ abrigaches
Có teu manso caloriño
Os frios pés me quentastes;
E d’ aqui xuntos miramos
Por antr’ ó verde ramaxe,
Cal iba correndo á lua
Por enriba dos pinares.
¿Como queres que te deixe
Como que de ti m’ aparte,
Si mais qu’ á mel eres dulce
E mais qu’ as froles soave?

—Meiguiño, meiguiño meigo,
Meigo que me namoraste,
Baite d’ onda min meiguiño
Antes qu’ ó sol se levante.

—Ainda dorme, queridiña,
Antr’ as ondiñas do mare,
Dorme por que m’ acariñes
E por qu’ amante me chames,
Que sol’ onda tí, meniña,
Pódo contento folgare.

—Xa cantan os paxariños,
Erguete, meu ben, qu’ é tarde.

—Deixa que canten, Marica,
Marica deixa que canten…
Si tí sintes que me vaya,
Eu relouco por quedarme.

—Conmigo, meu queridiño,
Mitá dá noite pasaches.

—Mais en tanto ti dormias
Contenteime con mirarte,
Qu’ asi sorind’ entre soños
Coidaba qu’ eras un anxel,
E non con tanta pureza
O pé d’ un anxel velase.

—Asi te quero, meu ben,
Com’ un santo dos altares,
Mais fuxe… qu’ ó sol dourado
Por riba dos montes saye.

—Irey, mais dame un biquiño
Antes que de tí m’ aparte;
Qu’ eses labiños de rosa
Inda non sei como saben.

—Con mil amores chó dera,
Mais teño que confesarme,
E moita vergonza fora
Ter un pecado tan grande.

—Pois confesate, Marica,
Que cando casar nos casen,
Non ch’ an de valer, meniña,
Nin confesores nin frades.
Adios, cariña de rosa!

—Raparigo, Dios te garde!

Cantares Gallegos, 1863

Recitan Rosa Lage e Víctor Rolle

Rosalía por Primitivo, 2017

N’O CRAUSTRO
Dábanse bico-l-as pombas,
Voaban as anduriñas,
xogaba o vento c’o as herbas
Pobradas de margaridas,
Y as lavandeiras cantaban
Méntra-I-a fonte corria.
Fórons’ indo un-ha trás d’outra,
Y ali se quedou soiña,
C’a triste frente incrinada
Cabe un-ha arcada sombrisa…
Estonces non sey qué sombras
Quizais de memorias vivas,
Quizais d’os frades difuntos,
Pasar en procesion mística
Veu, n’aquelas soledades,
Que amaba canto temia.
Tembrou d’angustia e de pena
E con amarga sorrisa,
Mirando o xasmín sin follas
Qu’iban á brotar axiña

Marmurou mentras d’os ollos
As bagullas lle caian:
«Todo volve, todo torna,
Ménos ó ben qu’eu queria:
Todo, todo aquí se queda
Eu soya vou de fuxida.
Non ey de vervos mais, frores,
Adorno d’esas cornisas,
Nin á oir os teus marmurios
Fonte que a gozar convidas,
Nin á contemprarvos, pedras,
Testigos d’a pena miña;
Outros virán profanarvos,
Mentras eu morro esquencida.»
Sonaron pasos n’as bóvedas,
Soprou un-ha forte brisa,
Oyeuse una-ha carcaxada
Cal si d’o inferno saira:
Era ó trasno d’o convento,
Que recordand’outros dias,
Ríase d’as ansias negras
E d’a orfandá d’a meniña.

Preme aquí para acceder ao vídeo.