Eu sei donde moran,
Eu sei donde están;
As vira de longe,
Seu golfo ó cruzar.

O corpo ostentaban,
De roxo coral,
As testas d’ anácre,
Lostregando están;
Os lábios ardentes d’ espléndido lázuli,
Q’ encanta ó mirar.

Estaban sentadas,
Con gran magestá;
En tronos de pérlas,
Cal reinas do mar.

Miréinas, miránome,
Con mágico afan,
C’ unha forte, pungente mirada,
Color verdemar:
Oh Dios, que decírme
Seus ollos querrán!..

Azucena e Iria:

**********************************************************************

O abrigo de vento círcio,
Sentada ó pé dos valados
Q’ hai nos Casás de Nemiña,
Os cabelos pieitando,
C’ un lindo pieite d’ ouro,
Que deslumbraba ó mirálo;
Cantaba á fada Rouriz,
Cousas do tempo pasado:

[Eran Manoel Leis e Baña,
Barrentos, Lastres é os Paz;
Eran Piñeiro e Leis Busto,
Ruiz, Canosa é Currás;
Arxomil, ó da Redonda,
(Nunca se m’ esquencerán)
Pedro Rodriguez, O campo,
Lourenzo, é Castro Romai;
Francisco de Castiñeira,
Cristobo, morto en agraz;
Mauro Fernandez, Menecho,
Manoel Romero é Pon… al.»]

Esta parte do seu canto,
Ben non se poido escoitar:
(Sopraba ó aire muy recio,
Nos valados dos Casás)
E, cal son de doce corda,
O longe foi espirar.

Noemí:

**********************************************************************

Fada garrida de leves alas,
Que leda voas,
No doce abril;
Rompendo a brétoma,
Con lindas galas,
Desconocida, presta e gentil:

Fada q’ as veces,
No espacio culto,
Dos pátrios agros costumas voar;
E as veces no aire,
Do monte inculto,
Te soes sin trazas evaporar:

Das tuas alas o doce ruido,
E dos teus pasos,
O grato son;
Que n’ o percibe o atento oído,
Mais que só o sente,
O corazon:

Oín mil veces na miña infancia,
Nos pátrios montes,
Da verde Erin;
Sentín tua engebre,
Doce fragáncia,
Cando pasabas por junta min.

Claudia e Saray:

************************************************************************

Das quentes prayas,
E non jocundas,
Cal sempre sóen,
Retornarán,
As leves e graciosas vagamundas,
E poI-o bardo,
Preguntarán.

E en torno ó fórmide,
Vougo e pendente,
Índo e volvendo,
Voltas darán;
E cal quen doces
Suidades sente,
Do instrumento nos formosos cornos,
Se pousarán.

Carmen e Nerea:

bardo

Recita Jaime Casariego de 1º ESO B.

Das africanas praias veciñas,

Como costuman,

Retornarán,

    As amabres e doces anduriñas;

E polo bardo,

Preguntarán.

Mais os curutos,

En donde os pinos

Queixarse sóen,

C’o vento soán,

Xa sabedores

Dos seus destinos,

    Cal quen teme decir esquiva nova,

Nada dirán.

Queixumes dos pinos, 1886

Recitan Miguel Domínguez e Manuel Penabad de 1º ESO C.

Cando as doces anduriñas,

Baixo un aleiro pousadas,

Descansan do seu camiño,

En busca da ardente Africa;

As amantes viaxeiras,

Co pico baixo da ala,

N’ aquel garrido silencio,

En qué pensan?—Na súa pátria.

   Cand’ eu era estudiante,

E ó doce albergue tornaba,

Lento cruzando a cabalo,

A fea terra de Xallas:

   Ó atravesar silencioso,

As soas é esquivas gandras,

As rendas abandonando,

Ó impulso das vagas auras,

Pol’ agreste soedade,

Pensativo camiñaba.

   En qu’ iba pensando estonces,

Decíde, ventos de Xallas:

   —Sempr’ iba pensando néla,

N’ aquela doce rapaza,

Q’ era filla de Santiago,

Branca, garrida é fidalga.