CAMIÑO LONGO
Camiño, camiño longo,
camiño da miña vida,
escuro e triste de noite,
e triste e escuro de día…
¡camiño longo
da miña vida!

Vereda, vereda torta
en duras laxes aberta,
arrodeada de toxos,
crebada polas lameiras…
¡vereda torta,
ti onde me levas!

Camiño, camiño longo.
A choiva, a neve e as silvas
enchéronme de friaxe,
cubríronme de feridas…
¡camiño longo
da miña vida!

Vereda, vereda fonda
de fontes tristes, sin ágoa;
sin carballos que den sombra,
nin chouzas que den pousada…
¡vereda fonda,
ti cando acabas!

Lucía e Noemí, 1º B:

A PRINCESA ROIBA…

Reza un merlo no souto

frorido de cereixos

relixioso ofertorio

duns místicos amores.

Pasa un vento de bicos

que vai buscando beixos,

como enxame de abellas

que vai buscando frores.

Fío a fío debulla

súa madeixa a fonte

barbullando chorosa

o verso lexendario

do Paxe do Castelo

aforcado na Ponte

e da Reina encantada

no Pazo solitario.

Nas follas dos salgueiros

pelexas e chilidos.

Un trasno luxurioso

estala en gargalladas

ollando, sobre o espello

das augas, os despidos

corpos, cristal e neve,

dun fato de driadas.

Nos cálices das rosas

hai comunión de orballo.

Mentras no rexio alcázar

xunto ó baleiro trono

por ela espera a Corte,

á sombra dun carballo

texe a Princesa roiba

un encaixe de Ensono.

Recitan o poema  Amanda Mariano e Patricia Rodríguez,  de 1º ESO B

Ninfa