Poesía del Holocausto.

holoc2

Si esto es un hombre

Lo que vivís seguros
En vuestras casas caldeadas
lo que os encontráis, al volver por la tarde,
La comida caliente y los rostros camidos:
Considera si es un hombre
Quien trabaja en el fango
Quien no conoce la paz
Quien lucha por la mitad de un panecillo
Quien muere por un sí o por un no.
Considerad si es una mujer
Quien no tiene cabellos ni nombre
Ni fuerzas para recordarlo
Vacía la mirada y frío el regazo
Como una rana invernal.
Pensad que esto ha sucedido:
Os encomiendo estas palabras.
Grabadlas en vuestros corazones
Al estar en casa, al ir por la calle,
Al acostaros, al levantaros;
Repetídselas a vuestros hijos.
O que vuestra casa se derrumbe,
La enfermedad os imposibilite,
Vuestros descendientes os vuelvan el rostro.

Primo Levi

Makinaria de Carlos Negro no Club de lectura de Poesía.

makinaria

No Club de Lectura de Poesía lemos, por segundo ano consecutivo, a Carlos Negro. O curso pasado foi  Penúltimas tendenciasEste curso decidímonos por  Makinaria. Carlos Negro nunca nos defrauda. Clica nos enlaces.

Roedores do caucho, Jorge F.

Roedores do caucho, Jorge F.

 “Roedores do caucho”

Chattarra por Miguel G

Chatarra por Miguel G.

“Chatarra”

Mamá Carme, Ana B.

Mamá Carme, Ana B.

“Mamá Carme”

“O noso amor” de Manuel María.

Amencer, acuarela por Ana B. , 3º ESO C

Amencer, acuarela por Ana B. , 3º ESO C

O noso amor é mencer, tamén solpor,

escuridá da noite e luz do día,

luceiro escintilante que nos guía

a un universo senlleiro e tentador.

 

Non é soidade o amor, melancolía,

brilante, sobrehumano resprandor:

¡é berro fondo, calado, aterrador

que, urxentemente, esixe compañía!

 

O verdadeiro amor sempre é mencer,

claridade que nace porque si

na impresión total do noso ser.

 

Non teño outro degaro, mais querer,

que vivir, miña amiga, perto a ti

e, ó teu lado, soñar e envellecer.

De Poemas da labarada estremecida, 1985

Recita Rosalía F., 1º ESO C

“Matrix of Love” de Vladimir Kush.

“Ítaca” de Manuel María.

Horacio Silva: Ulises e o seu can, 2007

Horacio Silva: Ulises e o seu can, 2007

ÍTACA

Cando olhei surdir, entre o azul

incrível do céu e mais do mar,

a illa mítica de Ítaca,

co seu lombo de égua ou arroaz,

quedei estantio, trasvirado

a mundos de viages e aventuras

vividos na infáncia já lonjana.

Lembrei a Penélope e a sua teia.

Evoquei tamén ao cauto Ulisses

e a firme fidelidade do seu cam.

De s´bito envolveu-me e possuiu-me

o arraigado amor á minha tribo.

E sentim um desejo inevitável

de regresar para sempre e non sair

da ilha melancólica que eu som.

 

de  Oráculos para cavalinhos-do-demo, (1986).

Lectura: Manuel R., 3º ESO B

“Canzón de cuna pra Rosalía Castro, morta”

Ovidio Murguia - Rosalia de Castro yacente (1885)

Rosalía de Castro xacente, por Ovidio Murguía de Castro, Museo de Pontevedra

 

¡Érguete miña amiga,

que xa cantan os galos do día!

¡Érguete, miña amada,

porque o vento muxe, coma unha vaca!

 

Os arados van e vén

desde Santiago a Belén.

 

Dende Belén a Santiago

un anxo vén nun barco.

Un barco de prata fina

que trae dor de Galicia.

Galicia deitada e queda

transida de tristes herbas.

 

Herbas que cobren teu leito

e a negra fonte dos teu cabelos.

Cabelos que van ao mar

onde as nubes teñen seu nidio pombal.

Federico García Lorca, Seis poemas galegos, 1935

Recita Manuel Pita

cabelos

Ilustración de Christian Schloe

 

A pegada de Rosalía en Ana Romaní.

Rosalía de Castro segue a ser un referente para moitos poetas. Hoxe traemos o poema de Ana Romaní que Paula , de 3º ESO, adaptou en  videopoema. Tamén fixo un cartel para o Día de Rosalía. Parabéns princesa!

Paula3

“a soidade da princesa”

 

Rosalía de Castro, Emily Dickinson, Edith Södergan…3

 

Procuramos no fondo da entraña

tódalas sombras da pantasma,

o desterro da bruxa…

a soidade da princesa…

a derrota da amazona…

Deixamos pegadas de sangue

nas alleas terras da palabra.

Ana Romaní, Das últimas mareas (1994)

Vídeo

Clica aquí para ver o videopoema.

Día de Rosalía (2)

Cartel

Entrevista a Ana Romaní sobre o seu poemario Estremas. Preme aquí para lela.

Día de Rosalía, 2016

rosalia robot

Deseño base de OZOCOgz

“Trocand’ en sonrisas
Queixiñas e choros”

IV.

Cantart’ ei, Galicia,
Teus dulces cantares,
Qu’ asi mó pediron
Na veira do mare.

Cantar t’ ei, Galicia,
Na lengua gallega,
Consolo dos males,
Alivio das penas.

Mimosa, soave,
Sentida, queixosa,
Encanta si rie,
Conmove si chora.

Cal ela, ningunha
Tan dulce que cante,
Soidades amargas,
Sospiros amantes.

Misterios da tarde,
Murmuxos da noite:
Cantar t’ ei, Galicia,
Na veira das fontes.

Qu’ asi mó pediron,
Qu’ asi mó mandaron,
Que cant’ e que cante
Na lengua qu’ eu falo.

Qu’ asi mó mandaron,
Qu’ asi mó dixeron…
Xa canto, meniñas,
Coidá que comenzo.

Con dulce alegria,
Con brando compás.
O pé das ondiñas,
Que veñen e van.

Dios santo premita
Qu’ aquestes cantares,
D’ alivio vos sirvan
Nos vosos pesares.

De amabre consolo,
De soave contento,
Cal fartan de dichas
Compridos deseyos.

De noite, de dia,
N’ aurora, na sera,
Oiresme cantando
Por montes e veigas.

Quen queira me chame,
Quen queira m’ obrige,
Cantar, cantareille
De noit’ e de dia.

Por darlle contento,
Por darlle consolo,
Trocand’ en sonrisas
Queixiñas e choros.

Buscaime, rapazas,
Velliñas, mociños,
Buscaim’ antr’ os robres,
Buscaim’ antr’ os millos.

Nas portas dos ricos,
Nas portas dos probes,
Qu’ aquestes cantares
A todos responden.

A todos, qu’ á Virxen
Axuda pedin,
Por que vos console
No voso sufrir.

Nos vosos tormentos,
Nos vosos pesares.

Coidá que comenso…
¡Meniñas, Dios diante!

Cantares Gallegos

Ilustración de Paula Mayor, 2016

Ilustración de Paula Mayor, 2016

 

Visual Thinking para 5.000.000 de palabras Azules.

Con Palabras Azules

Con Palabras Azules

O Proxecto Colaborativo Palabras Azules está a punto de acadar os 5 millóns de visitas ao seu blog. Para celebralo pídennos, aos colabradores un VT no que expresemos que supón para nós o proxecto. Como son unha aprendiz de todo, de escritura creativa e de visual thinking, non o sei expresar mellor e sei que non estarei á altura, pero tamén sei que coa súa presenza, co seu apoio é posible iniciar un camiño de aprendizaxe. Non o fago ben porque acabo de comezar, pero gústame; retomei o lapis e o papel, debuxo na tablet, fago mapas mentais, viñetas,… e gústame! E o que é máis importante, trato de levalo ás aulas, aos meus alumnos. E tamén lles gusta.

Visual Thinking e poesía? Por que non?

O pensamento visual, Visual Thinking, é unha forma de procesar información mediante o uso de debuxos. Formalmente, o pensamento visual utiliza técnicas de debuxo e de toma de notas que permiten á persoa tratar esa información axudándose de imaxes, conectores gráficos e palabras que permitan a comprensión da mesma. Mediante as imaxes pódense identificar problemas, buscar solucións, atopar relacións entre conceptos… todo iso dunha forma máis sinxela que se usásemos a linguaxe oral, por exemplo.

Na orixe, o pensamento visual parte da constatación de que a unha gran parte das persoas, usan a vía visual como vía preferente para aprender. Por outra banda, parece que o sentido da vista sería un dos máis potentes na percepción do mundo, sendo o responsable de ata un 75% na adquisición da información sendo o resto dos sentidos responsables do 25% restante.

Tamén sabemos que o debuxo acompaña aos homes desde o comezo da humanidade, desde a nosa orixe como especie; así nolo amosan as pinturas das covas prehistóricas, a arte rupestre.

"Escena de caza" Cueva de los caballos de La Valltorta, Tírig, Castellón

“Escena de caza” Cueva de los caballos de La Valltorta, Tírig, Castellón

A miña proposta:

Facer unha lectura comprensiva dos poemas de Queixumes dos pinos de Eduardo Pondal, un dos tres grandes poetas do Rexurdimento galego.

DA SERIE “MULLERES”:

O pase de diapositivas require JavaScript.

«Ou Castro de Remesende,
Que te tés por tan fidalgo,
Pois din que dos teus mayores,
Os reís amparo buscáno:
Do castro de Remesende,
Señor, por pleito heredado;
E do castelo que s’ergue
Sobre del, ben adornado,
Cos seus adárves e torres,
Todo ô redor almenados:
Ou Castro, ben se conoce,
Que naceches desleirado,
Entre soldados é muros,
E calabozos é escravos.!»

****

Así decía Hermesinda
De Barcala, ô desleirado;
(Que do solar de seus páis,
Preto pasaba á cabalo)
Limpando as vágoas garridas,
Con un lindo pano branco.

Hermesinda

IDEOGRAMAS

Un ideograma é un signo esquemático non lingüístico que representa globalmente conceptos ou mensaxes simples. Por exemplo, os sinais de tráfico, os símbolos matemáticos ou as iconas de WhatsApp. Caracterízanse pola súa universalidade, a súa economía e a rapidez con que se verifica a súa percepción: de aí o seu amplísimo uso.

O concepto de ideograma representa un ser ou unha idea directamente sen necesidade de transcribir palabras ou frases que o expliquen.soldado

Para saber máis, aquí deixo este documento de Garbiñe Larralde sobre o VT:

 

 

Cantigas de Santa María.

 

Mapa mental CSM

Mapa mental CSM

Rósa das rósas e Fror das frores,  
Dona das donas, Sennor das sennores.

Rósa de beldad’ e de parecer

e Fror d’ alegría e de prazer,

Dona en mui pïadosa seer,

Sennor en toller coitas e doores.

Rósa das rósas e Fror das frores,
Dona das donas, Sennor das sennores.

Atal Sennor dev’ óme muit’ amar,
que de todo mal o póde guardar;
e póde-ll’ os pecados perdõar,
que faz no mundo per maos sabores.

Rósa das rósas e Fror das frores,
Dona das donas, Sennor das sennores.

*************************************

Outros mapas mentais de 3º ESO sobre as Cantigas de Santa María:

Base de datos para o estudo das Cantigas de Santa María. Preme aquí.

C_Sta_Mª

AUDICIÓN:

ESTÁNDARES DE APRENDIZAXE

 

“Choiva” de Miguel González Garcés.

Tanya Mayers

Storm, Tanya Mayers

“Chove”

CHOVE, ESTOU A ANDAR.
Chove por min. Son chuvia.
Unión perfecta. As tempas oprimidas.
Difusa luz, difuso pensamento.
Un sentir vexetal. Fresco ulido a mazá.
a herba, a gris, a terra mol e nova…
Mais estou algo triste, coma ponla amaida
polo peso da chuvia.
Cae a chuvia. Eu ando. As árbores raiolan,
e as augas enguedéllanse, serpean e florecen.
Sou auga, luz, recendo, herba e terra.

Nas faíscas do soño (1972)

Hai cen anos, o 12 de xaneiro de 1916, nacía na Coruña Miguel González Garcés. Como moitos poetas da súa xeración, a de 1936, foi primeiro creador bilingüe, pero a partir de finais dos anos 60 pasaría a producir todos os seus versos en galego. Foi membro correspondente da Real Academia Galega desde 1957, dirixiu a revista Nordés na súa primeira etapa e foi un dos impulsores de Atlántida.
González Garcés desenvolveu tamén un importante labor como articulista, crítico e investigador da historia da Coruña.

Ilustración de Alessandra Fusi

Ilustración de Alessandra Fusi

O home é por sempre unha flor de esperanza.
Quizais o verán xa murchou.
Mais a chuvia de outono
pode erguer as herbiñas cun verde argalleiro.
E as frautas soan.
Pingas de orballo novo
pousan no amor das almas.
E os anxos arrólanse no canto das raiolas
e manseliñamente, bailan, bailan.

Poema tirado de A noite branca, bitácora de Francisco X Fernández Naval.