¡Érguete miña amiga,

que xa cantan os galos do día!

¡Érguete, miña amada,

porque o vento muxe, coma unha vaca!

 

Os arados van e vén

desde Santiago a Belén.

 

Dende Belén a Santiago

un anxo vén nun barco.

Un barco de prata fina

que trae dor de Galicia.

Galicia deitada e queda

transida de tristes herbas.

 

Herbas que cobren teu leito

e a negra fonte dos teu cabelos.

Cabelos que van ao mar

onde as nubes teñen seu nidio pombal.

Federico García Lorca, Seis poemas galegos, 1935

Recita Manuel Pita