Pura Vázquez

Achegámonos hoxe á   poesía de Pura Vázquez.

Ti…

Ven a tomarme ti sobre da area                           Ti polos camiños fondos que reseca

deste coloso mar, deste deserto,                            a tarda eflorescencia dos toxais,

lonxe da doce morriña da brétema,                    un maio escuro e tenro onde naceran

preto das albas que até si me levan.                   talos de eternidades que me arroutan.

Ven ti. Só e eterno. Outa a lume                           Ti na celeste pola, removendo

de iluminado ceo onde clama                                 ventos de soidade, froitos mazos,

dobre voz coma torso escurecido                           sobrada luz absorta, liban chío

  de ola transida. Só ti, e eterno…                         na rosa da mañá esvaecida.

                                                                                                                                        Íntimas, 1952